گداخت دیدن آن روی بی نقاب مرا

جنون به بادیه پرورده چون سراب مرا

چو ماه نو به تواضع ز خاک می گذرم

ز پنبه سر مینا به حلقم آب چکان

ز سینه ام دل پرداغ را برون آرید

کسی به موی نیاویخته است خرمن گل

به یک دو قطره که خواهد گهر شدن روزی

عبث چه عمر به افسانه می کنی ضایع؟

فغان که با همه کاوش که کرد ناخن سعی

چه ذره ام که به خورشید همعنان گردم؟

درین بهار که گل کرد رازها صائب