از خموشی مشت خاک بر دهان قال زن

روزگاری رشته تاب آرزو بودی، بس است

چون حباب از بیضه هستی قدم بیرون گذار

مطربان را پست کن، از بار منت گل بچین

هر دل گرمی که بینی گرد او پروانه شو

آنقدر با تن مدارا کن که جان صافی شود

دانه یکدست می خواهند صائب روز حشر

این جواب آن که می گوید حکیم غزنوی