زندگی بخشا! روان چند کس خواهی شدن؟

شد جگرگاه زمین از کشتگانت لاله زار

چون کتان شد جامه جانها شق از مهتاب تو

از تو دارد هر سیه روزی تمنای چرغ

چشم بر راه تو دارد قاف تا قاف جهان

از تماشایت جهانی قالب بی جان شده است

با چنان رویی کز او بی پرده گردد رازها

لازم افتاده است دل دادن به هر دل پاره ای

از تو آب و رنگ خواهد صد خزان بی بهار

بی قراران تو بیرون از شمارند و حساب

من گرفتم سرمه سا گردید چشم پرفنت

هر کسی تنها ترا خواهد که باشی زان او

این جواب آن غزل صائب که خسرو گفته است