باده با رندان صافی سینه می باید زدن

چون سر خورشید با یک داغ نتوان ساختن

صبح شنبه می زداید زنگ از دل بی شراب

نافه از خون خوردن پنهان شود مشکین نفس

در جگر صد سوزن الماس می باید شکست

قسمت خود بین نمی گردد زلال زندگی

دردمندی از فلک تعلیم می باید گرفت

گر نمی خواهی که فردا هیزم دوزخ شوی

در شهواری که می گویند، در جیب دل است

صحبت اهل زمان صائب ندارد نشأه ای