هر که باشد چون قلم از سینه چاکان سخن

بود اگر تخت سلیمان را روان بر باد حکم

از سلیمان سر نمی پیچید اگر دیو و پری

مد کوتاهی است عمر جاودان ز احسان او

می دهد دامان یوسف را به آسانی ز دست

آب حیوان می شود در دیده اش آب سیاه

تنگ دارد عرصه گفتار بر من روزگار

دیده ام چون پیر کنعان شد سفید از انتظار

عمر آب زندگی نقش بر آبی بیش نیست

عالمی چون تیشه سر بر سنگ خارا می زنند