می نهم چون بید مجنون سر به پای خویشتن

من که در بند گرانم از وفای خویشتن

صرف من سازند اوقات جفای خویشتن

می روم در چاه دایم از عصای خویشتن

برنمی آیم، چه سازم با وفای خویشتن

نیستم نومید از آه رسای خویشتن

تا فشاندم آستین بر مدعای خویشتن

آن که می دارد دریغ از من لقای خویشتن

می زند فال پریشانی برای خویشتن

می نشاند چرخ هر کس را به جای خویشتن

بحر یکتایی نیفتد از هوای خویشتن

باز می سازم به درد بی دوای خویشتن