آدمی را نیست خصمی چون جمال خویشتن

این کهنسالان که می دزدند سال خویشتن

صحبت روشندلان باشد حصار عافیت

در تلاش اوج عزت هر که می سوزد نفس

می کشد در خاک و خون رنگین لباسی خلق را

بر گلوی خود ز غیرت می گذارم چون سبو

غنچه خسبی دارد از سیر چمن فارغ مرا

در جهان خاکساری خسرو وقت خودم

منت درمان ز بی دردان کشیدن مشکل است

چون کسی کز چشم بد معشوق را دارد نگاه