موج دریا را نباشد اختیار خویشتن

زهد خشک از خاطرم هرگز غباری برنداشت

خاک باشد از مصافم چشم دشمن را نصیب

خار دیوار گلستانم که از بی حاصلی

خلوتی چون خانه آیینه داری پیش دست

گوهر از گرد یتیمی می شود کامل عیار

می توانی آتش شوق مرا خاموش کرد

دیدن آیینه را موقوف خواهی داشتن

گر دهم ملک سلیمان را به موری بی سؤال

بس که چون آیینه صائب دیده ام نادیدنی