وقت را خوش کرده ام من از خوشی های جهان

کند شد دندان حرص من ز سیمای جهان

چرخ از جا در نمی آید ز غوغای جهان

نیست غیر از گوشه دل در سراپای جهان

می دهد از تیه موسی یاد، صحرای جهان

دست کوته دار زنهار از تمنای جهان

ورنه نعمت نیست کم بر خوان یغمای جهان

می کند دل را سیه چون لاله صهبای جهان

بس که می آید گران بر گوش غوغای جهان

نیستند از یک پدر پنداری ابنای جهان

آب گوهر تلخ شد از شور دریای جهان

زنده کرد از شعر خود ما را مسیحای جهان