بر سر بالین بی دردان گل احمر فشان

شکر این معنی که عمر جاودانی یافتی

چون سبکباری براقی نیست در راه طلب

در محیط آفرینش از صدف کمتر مباش

می دهد زخم زبان اندام، سنگ خاره را

مگذران بی گریه مستانه وقت صبح را

گر نداری دسترس چون منعمان بر سیم و زر

از غبار خاکساری دیده رغبت مپوش

گر نخواهی پشت پا زد بر جهان، پایی بکوب

تن مزن زنهار چون پروانه بعد از سوختن

نیشکر بعد از شکستن می شود شاخ نبات

چون به خواری عاقبت بر خاک می باید فشاند