ما دستخوش سبحه و زنار نگشتیم

از کعبه و بتخانه گذشتیم به تعجیل

چون برق گذشتیم ازین پرده نیلی

خود را به سراپرده خورشید رساندیم

چون خشت نهادیم به پای خم می سر

در دامن خود پای فشردیم چو مرکز

بر بی بصران گوهر خود عرض ندادیم

ما را به زر قلب خریدند ز اخوان

بیهوده مزن بر رخ ما آب نصیحت

چون یوسف تهمت زده از پاکی دامن

دلچسبی ما عذر گران خیزی ما خواست

هر چند ز حیرت مژه بر هم ننهادیم

صد شکر که با صد دهن شکوه درین بزم

افسوس که چون نخل خزان دیده درین باغ

فریاد که سوهان سبکدست حوادث

صائب مدد خلق نمودیم به همت