تلخی ز لب لعل تو نشنفتم و رفتم

کردم سفر از خویش به آوازه یوسف

چون سیل سبکسیر به رخساره پر گرد

غافل نگذشتم ز سر خار ملامت

چون عود ز خامی نزدم جوش شکایت

نعل سفرم جای دگر بود در آتش

دادند به من عرض متاع دو جهان را

چون غنچه زباغی که نسیمش دم عیسی است

دود از جگر حوصله طور برآورد

هر کس گهری سفت درین بزم چو صائب