ما همچو خار سلسله جنبان آتشیم

تا تازه ایم نبض بهاریم همچو خار

از درد و داغ عشق نداریم شکوه ای

تا غنچه ایم پرده رازیم عشق را

بال پری ز غیرت ما می تپد به خاک

افسرده خاطریم چو پروانه روزها

از اشک گرم آب حیاتیم خاک را

خاشاک ما به عشق جهانسوز بار نیست

از روی گرم ماست دل لاله سنگداغ

از ما اثر مجوی که چون دانه سپند

چون گل ز دامن تر ما آب می چکد

حیف است حیف سوخته گردد کباب ما

ما را چو داغ لاله امید نجات نیست

زین خاکدان به عالم بالاست چشم ما

از درد و داغ عشق بود آب و تاب ما

در دست ماست نبض دل داغدار عشق

پروانه ها ز ما به حیات ابد رسند

کی سوختن بر آتش ما آب می زند؟