ما تازه روی چون صدف از دانه خودیم

چون غنچه روی دل به خود آورده ایم ما

ما را غریبی از وطن خود نمی برد

از هوش می رویم به گلبانگ خویشتن

نوبت به کینه جویی دشمن نمی دهیم

در چشم خلق اگر چه کم از ذره ایم ما

در بوم این سیاه دلان جغد می شویم

گرد گنه به چشمه کوثرنمی بریم

چون کوهکن به تیشه خود جان سپرده ایم

از ما بغیر ما همه کس فیض می برد

دانسته ایم قیمت خود را چنان که هست

در راه میهمان نگران است چشم ما

پوشیده است صورت احوال ما ز خلق

صائب ز فیض خانه بدوشی درین بساط