دست از پیاله، پای ز صحبت کشیده ایم

پایی که ما به دامن عزلت کشیده ایم

میلی که ما به دیده رغبت کشیده ایم

تا خویش را به ملک قناعت کشیده ایم

از بس که چار موجه کثرت کشیده ایم

تا سرمه ای به چشم بصیرت کشیده ایم

دامان هر که را به شفاعت کشیده ایم

دستی که ما ز دامن فرصت کشیده ایم

زهری که ما ز تلخی غربت کشیده ایم

تا قطره ای ز ابر مروت کشیده ایم

یک عمر گوشمال نصیحت کشیده ایم

جایی که ما نفس به فراغت کشیده ایم

در باغ روزگار خجالت کشیده ایم