ما در محیط حادثه لنگر فکنده ایم

دستی است کهکشان که به عالم فشانده ایم

در دیده ستاره نمکدان شکسته است

مانند عود خام، هوسهای خام را

از ما مجوی گریه ظاهر که چون صدف

هر تلخیی که قسمت ما کرده است چرخ

زان آستین که بر رخ عالم فشانده ایم

از عالم جهات به همت گذشته ایم

ما از شکوه خصم محابا نمی کنیم

در سنگلاخ دهر ز پیشانی گشاد

بر آتش که دست کلیم است داغ آن

صائب ز هر پیاله که بر لب نهاده ایم