ما نام خود ز صفحه دلها سترده ایم

چون سرو تازه روی درین بوستانسرا

رقص فلک ز جوش نشاط درون ماست

نزدیکتر به پرده چشم است از نگاه

از صبح پرده سوز خدایا نگاه دار

گر خاک ره شویم فرامش نمی کنیم

از یک نگاه گرم شویم آتش و سپند

از آرزوی میوه فردوس فارغیم

مجنون به ریگ بادیه غمهای خود شمرد

بگذر ز دستگیری ما ای سبوی خام

هر نقش نیک و بد که چو آیینه دیده ایم