این سطرهای آه که هر جا نوشته ایم

بر زخم جوی شیر نمکها فشانده است

گاهی که حرف زلف و خط و خال گفته ایم

افتاده است شق چو قلم بر زبان ما

نتوان هزار سال به طوفان نوح شست

هر چند نیست درد دل ما نوشتنی

رزق هزار خار درین دشت آتشین

ما شرح بیقراری مجنون خویش را

صد پیرهن زیاده ز سودای یوسف است

هر چند غرقه ایم، همان از حباب و موج

بر صفحه دلی که غم عشق را سزاست

در خواب غفلت است فلک، ورنه ما ز آه

از پست فطرتی است که ما رزق خویش را

دست ز کار رفته ما نیست بی شعور

بر فرد آفتاب قلم می کشیم ما

صائب ز طبع نازک روشندلان عهد