خرسند با هزار تمنی نشسته ایم

از بادبان باد مرادیم بی نیاز

بر آشیان ما نبود دست سنگ را

دامن ز خارزار تعلق کشیده ایم

از بخت تیره روز نداریم شکوه ای

چون طفل شوخ، پیش ادیب بهانه جو

از ترس خلق در دهن شیر رفته ایم

محتاج دستگیری طفلان ناقصیم

ما سایه پرور شجر طور نیستیم

ای ناخدا ز مصلحت ما بشوی دست

پروانه داغ شو که به این بخت خواب دوست

صائب میان مردم عالم کمال ما