عمری است ما لب از طمع خام بسته ایم

مینای باده با رگ گردن مطیع ماست

از شکرست بستر و بالین ما چو مغز

بی طالعیم، ورنه درین طرفه صیدگاه

زان لب کز او کسی نشنیده است حرف تلخ

اسباب کامرانی خصم است سالها

هر چند بر زمین پر ما نقش بسته است

ز آغاز می توان به سرانجام راه برد

چون دانه نیست عاریتی سیر دام ما

صائب به ذوق ما نتوان یافت کافری