آغاز خط مفارقت از یار می کنم

حرفی که از لب تو شنیدم چو طوطیان

بر دست کار رفته نباشد گرفت و گیر

هرگز به عاشقان نکند چشم نیمخواب

دندان مار را به نمد می توان کشید

هر نقش بد که رو دهد، از پاک گوهری

آورده ام ز هر دو جهان روی خود به دل

سنگین کند زگوش گران بار درد من