دل جای دانه چند درین گلستان خورم؟

تا دل بجا بود چه غم آب و نان خورم؟

من چون به نیم دل غم صددودمان خورم؟

شکر خورند و من چو هما استخوان خورم؟

چون تیر کج مگر به غلط برنشان خورم

من آن نیم که آب کسی رایگان خورم

من کیستم که باده چون ارغوان خورم و

هر چند خاکمال درین آستان خورم

زان پیشتر که سیلی باد خزان خورم

از هر که روی دست من ناتوان خورم

آن فرصتم کجاست غم دیگران خورم؟

صائب چه لازم است غم آب و نان خورم؟