من آن نیم که به گلشن به اختیار روم

به آب و رنگ مرا نوبهار نفریبد

دلم گرفت ازین سایه های پا به رکاب

خمار موجه من از کنار افزون شد

ز اشتیاق همان حلقه برون درم

دل رمیده من آن زمان بجا آید

مرا ازآن سفر بیخودی خوش آمده است

چنان فتاده ام از پا که وقت بیهوشی

به خاکساری خود چون غبار از آن شادم

اگر چه صید زبونم، ولی مروت نیست

ز ظلمت شب هستی مگر برون صائب