چگونه توبه ز می موسوم بهار کنم

خوش آن که روز شب خود ز روی یار کنم

مروت است که بوسد لب تو ساغر و من

شبی چو روز قیامت دراز می خواهم

خمار آن لب میگون به می نمی شکند

ز آفتاب به چشم من آب می گردد

حجاب جوهر آیینه می شود صیقل

به بوسه تلخی هجران نمی رود ز مذاق

طراوت تو ز آب مستغنی است

فغان که نیست مرا عمر جاودان چون خضر

مرا غرض ز عنانداری حیات این است

چنان ربوده ز من شوق دیدن تو قرار

حذر ز صبح قیامت ندارد آن کافر

یسر نیامده ایام عمر، می خواهم

ز چشم او به نگاهی ز دور خرسندم

ز اشک و آه نگردید مهربان صائب