اگر چه در چمن روزگار خار و خسم

درین ریاض من آن بلبلم که می آید

به جرم هرزه درایی مرا ز باغ مران

چنان گزیده مرا آستین فشانی خلق

بغیر سایه مرا نیست زان شکار دگر

ز من عزیزتری نیست ملک خواری را

اگر چه رفته ام از تنگنای چرخ برون

دو اربعین بسر آمد ز زندگانی من

مکن از مردم بالغ نظر حساب مرا

روم به خواب چو افسانه از ترانه خویش

ز حد خویش به مستی نمی روم بیرون

چه حاجت است به بند دگر مرا صائب