ز جوش عشق تو میخانه در بغل دارم

ز تیر ناز تو دایم چو سینه ترکش

غم جهان نتواند به گرد من گردید

خراب حالی من دورباش چشم بدست

از آن به جستن من پا ز سر کند غواص

چو رفته است مرا از خمار دست از کار

در انتظار بهارند اهل ظاهر و من

به فکر سنگدلان در نماز مشغولم

به دام می کشدم لذت گرفتاری

چو چشم اگر چه به ظاهر دو دست من خالی است

جواب آن غزل است این که گفته است مطیع