به حرف و صوف ز لب مهر از چه بردارم

درین ریاض من آن عندلیب دلگیرم

سپهر مجمر و انجم سپند می گردد

مرا از زخم زبان نیست غم ز دل سیهی

میان اهل خرابات چون سفید شوم

اگر چه هر دو جهان را نثار او کردم

کریم غافل از افتادگان نمی گردد

ز تیغ راهزن از پیروی نمی ترسم

مگر ز گمشده خود خبر توانم یافت

چنین که قافله عمر می رود به شتاب

ز بحر اگر چه ساحل رسیده ایم صائب