ز ناروایی خود این چنین که خوار شدم

درین قلمرو آفت ز ناتوانیها

تو شاد باش که من همچو غنچه تصویر

ز وحشتی که نکردند آهوان از من

همان چو گرد یتیمی فزود قیمت من

نمانده بود ز دل جز غبار افسوسی

همان ز سوزن کوته نظر در آزارم

چه حاجت است به آغوش همچو موج مرا

به پشت پاست مرا همچو لاله دایم چشم

به گنج راه نبردم درین خراب آباد

ز آب من جگر تشنه ای نشد سیراب

ز اختیار مزن دم درین جهان صائب