نقش پا، سوخته آید به نظر چون قلمم

می زنم حرف و ز خود نیست خبر چون قلمم

می دود دود دل از بس که به سر چون قلمم

از سیه کاری خود نیست خبر چون قلمم

دل دونیم است ازین راهگذار چون قلمم

گریه و ناله و آه است ثمر چون قلمم

نیست جز آب سیه پیش نظر چون قلمم

عمر آمد به ته تیغ بر چون قلمم

عمر کوتاه شد از سیر و سفر چون قلمم

از چه بستند و گشودند کمر چون قلمم؟

آه اگر خشک شود دیده تر چون قلمم