جگری تشنه تر از وادی محشر دارم

گر گهر نیست مرا، چشم گهرباری هست

همچنان داغ غریبی جگرم می سوزد

ریزش پیر مغان نیست به خواهش موقوف

می کند روی مرا عاقبت الامر سفید

پیش نیسان نکنم همچو صدف دست دراز

ازتر و خشک جهان دستم اگر کوتاه است

می روم هر نفس از بیم گسستن به گداز

چون درین بحر ز سرنگذرم آسان چو حباب؟

خار راه تو کند در دل گل خون از ناز

گر چه چون شانه مرا دست از کار افتاده است

سود و سرمایه من از سفر عالم خاک

از شکر چاشنی حرف گلوسوز ترست

گر لبم تر نشد از چشمه حیوان صائب