دست در دامن رنگین بهاری نزدم

شبنمی نیست درین باغ به محرومی من

دهشت سختی این راه گره کرد مرا

ساختم چون خس گرداب به سرگردانی

گنج پر گوهر من اشک ندامت کافی است

در شکست دل من چرخ چرا می کوشد؟

زان ز عیب و هنر خویش نگشتم آگاه

شد سرم خاک درین بادیه و ز پاس ادب

گشت خرج کف افسوس، حنای خونم

گر چه سر حلقه دلسوختگانم چون داغ

تیر تخشی طمع از شیر شکاران دارم

سیل بر خانه من زور چرا می آرد؟

کار این نشأه سزاوار به اقبال نبود

به چه تقصیر زرم قسمت آتش گردید؟

گر چه چون شانه دو صد زخم نمایان خوردم