در مصافی که من از آه علم وا کردم

توشه آخرت من ز خرابات وجود

گوهری نیست که درد امن این صحرانیست

سفری را که توان گفت به دل بار نبود

کمر ساحل مقصود به دستم آمد

حیف ازین عمر گرانمایه که از بیخبری

پاس اندوه بدارید که من همچو شرر

چون معنبر نشود بزم دو عالم صائب؟