اگر چه چندی به زمین همچو غبار افتادم

کشش بحر مرا جانب خود باز کشید

شد به یک چشم زدن خرج عدم خرده من

شد مگر قطره من بیخبر از شکر وصول؟

ز آهن و سنگ چه سختی که نیامد پیشم

فتح بابی که مرا شد ز گلستان این بود

من که یک عمر به خود راه نبردم صائب