تا به هوش آمدم از عرش به فرش افتادم

می کشد جانب خود باز چو کاغذ بادم

گر چه از قلزم رحمت به کار افتادم

می زند غوطه به دریای عدم بنیادم

که شب اول گورست شب میلادم

نتوان کرد به افسون طرب دلشادم

می توان یافت که سهو القلم ایجادم

گر چه خاکسترم، از آتش سوزان زادم

سبقی نیست محبت که رود از یادم

کعبتینم که گرفتار کف نرادم

می توان کرد به یک چین جبین آزادم

من که از فکر متین چون قلم فولادم