دست در دامن آن زلف معنبر زده ام

شمع بیدار دلان روشنی از من دارد

برق عشقم که به بال و پر پرواز بلند

بسته ام از سخن عشق به خاموشی لب

نیست یک سرو که پهلو به نهال تو زند

سر خط راست روی جاده از من دارد

صفحه خرقه ام از بخیه هستی ساده است

گر چه زاهد نیم، آداب وضو می دانم

چون صدف کاسه در یوزه به نیسان نبرم

من و اندیشه آزادی از آن حلقه زلف؟

صائب آن بلبل مستم که ز شیرین سخنی