گهی از دل، گهی از دیده، گاه از جان ترا جویم

ز شوخی هر نفس در عالم دیگر کنی جولان

ندارم همچنان یک جا قرار از بیقراریها

اگر چه از رگ گردن تویی نزدیکتر با من

ز محراب اجابت می شود مقبول طاعتها

ز بیم شور چشمان افکنم تیری به تاریکی

شفا چون آیه رحمت شود از آسمان نازل

نمی سازد دو دل بسیاری آیینه عارف را

اثر از گرم رفتاران درین عالم نمی ماند

کلید خانه زاد از پره دارد قفل دلتنگی

سیه دل خون مردم را به جای آب می نوشد

اگر چه نور ایمان در فرنگستان نمی باشد

هما از سایه ام کسب سعادت می کند صائب