نه رنگ و بو درین گلشن، نه برگ و بار می خواهم

به سیم قلب یوسف را نمی گیرند از اخوان

به قدر سنگ گلبانگ نشاط از شیشه می خیزد

ز چشم بد به عریانی دلم چون بید می لرزد

نمی سازم به سنگ کم سبک میزان همت را

به آب تلخ دریا لب نسازدتر غرور من

سرخاری چو مژگان نیست بیجا باغ عالم را

نمی گیرد به خود شیرازه اوراق وجود من

مگر کار مرا هم صورتی پیدا شود صائب