که سر می پیچد از یوسف ترازویی که من دانم

سجود نه فلک را طاق ابرویی که من دانم

زمین سینه سینه ها را آتشین رویی که من دانم

به گیسوی مسلسل سر و دلجویی که من دانم

ز شوخی شیشه دل را پریرویی که من دانم

چراغ دیده یعقوب را رویی که من دانم

چنین گر تیغ راند دست و بازوئی که من دانم

به حرف شکرین لعل سخنگویی که من دانم

ز مژگان سخنگو چشم جادویی که من دانم

زبان عاشقان را چین ابرویی که من دانم

ز حسن دلپذیر آن خال هندویی که من دانم

به فکر دور گردان می فتد بویی که من دانم

که گل از غنچه خسبان است در کویی که من دانم

که خون را مشک می گرداند آهویی که من دانم

زبس نور و صفا، آیینه رویی که من دانم

پشیمانی نمی داند جفاجویی که من دانم

نمی گردد به مجنونم رام، آهویی که من دانم

ز شوخیهای نکهت عنبرین مویی که من دانم