غبار آلود عصیان بس که شد جان هوسناکم

ز خواب نیستی در حشر از آن سربر نمی آرم

چه به از شهپر توفیق باشد مرغ بی پر را

ز من گل چیدن از رخسار محجوبان نمی آید

مرا از سینه صافی کین کس در دل نمی ماند

ز چشم شور اختر یک سر سوزن نیندیشم

به گرد دانه بهر خرد کردن آسیا گردد

ز مسواک ربایی زنگ دندانم یکی صد شد

ز کوه غم دل بیتاب من آرام می گیرد

چو خار خشک دست از دامن شب بر نمی دارم

زمستی گریه گردن خون به خون شستن بود صائب