که چندین جام خالی را زاحسان سرخ رو دارم

که من دارالامانی چون دل بی آرزو دارم

که با بی حاصلی چون سرو خود را تازه رو دارم

از آن در خلوت آیینه راه گفتگو دارم

درین بستانسرا چون تیغ اگر آبی به جو دارم

اگر پاس نفس دارم برای رفت و رو دارم

که از اشک ندامت روز و شب دایم وضو دارم

که تیغ آبدار اشک دایم بر گلو دارم

زهی غفلت که از تار کفن چشم رفو دارم

همان از شمع آتش زیر پای جستجو دارم

که من چون خون شراب بی خماری در سبو دارم