حریفی کو که راه خانه خمار بردارم

شود بار دلم آن را که از دل بار بردارم

نماید مهر و کین یک جلوه در آیینه پاکم

سخن چون خط مشکین می تند گرد دهان او

زبی برگی شکر خوابی که من در چاشنی دارم

کشیدن مشکل است از رشته جان دست یک نوبت

نمی خواهد میانجی جنگهای زرگری، ورنه

صدف آب گهر را مانع از قرب است در دریا

چو مینای پر از می فتنه ها دارم به زیر سر

به فریاد آورد بیکاری من کارفرما را

نگردانم ورق را در نظر بازی، نیم شبنم

اگر از شکوه خاموشم نه خرسندی است، می خواهم

گذارند آستین بر چشم خود سنگین دلان صائب