جهان دارالامان شد تا زبان در کام دزدیدم

که من چون شعله آتش ز زخم خار بالیدم

که پر خون شد دهانم از همان دستی که بوسیدم

زبان خویش چون خورشید بر دیوار مالیدم

به یک دیدن زصد نادیدنی آزاد گردیدم

گره شد رشته عمرم ز بس برخویش پیچیدم

بجز دستی که بر یکدیگر از افسوس مالیدم