ز شر ایمن شدم تا خیرباد آرزو کردم

که من دوش و بر خود وقف مینا و سبو کردم

گریبان چاکی خمیازه را از می رفو کردم

برآمد خون ز چشمم تا به زهر چشم خو کردم

که من با سیل خون این خاکدان را ریگ شو کردم

چو شانه در سر زلفش تصرف موبمو کردم

نه چون گوهر به آب چشمه نیسان وضو کردم

ز اشک تاک دایم آب در پای کدو کردم

نگه را دانه خور از روی گندم گون او کردم

چو طوطی از سخن تسخیر آن آیینه رو کردم