زسنگ کودکان آسوده از پیوند آزادم

که از ذوق گرفتاری ندانم کیست صیادم

که از سنگ ملامت عشق افکنده است بنیادم

به این شادم که ایام جوانی رفت از یادم

من آن طفلم که از شوخی معلم کرد آزادم

که من در پیچ و تاب از جوهر خود همچو فولادم

نمی دانم چه حکمت بود ایزد را در ایجادم