به پای شمع افتادم چو اشک از خویشتن رفتم

به بویش گر چه صد نوبت به صحرای ختن رفتم

که من با داغ حرمان از ته یک پیرهن رفتم

که من خود را ندیدم تا به فکر آن رهن رفتم

زدست من بگیر این جام را کز خویشتن رفتم

به برق تیشه زین ظلمت برون چون کوهکن رفتم

نماند از حسن و عشق آثار تا من از چمن رفتم

که من در ساعت سنگین به این بیت الحزن رفتم

به ظاهر چند روزی گر چه در ابر کفن رفتم

نمی دانم چه کردم تا به زندان بدن رفتم

ره دوری که یک مژگان زدن بی خویشتن رفتم

دلم شق چون قلم شد بس که دنبال سخن رفتم