زبان مار شد از مستی غفلت رگ خوابم

که از دریا غبارآلود بیرون رفت سیلابم

که از شیرازه مژگان پریشان می شود خوابم

اگر چه طاق در حاجت روایی همچو محرابم

به ساحل می کشانم گر نهنگ افتد به قلابم

که دارد برقها پوشیده زیر ابر سنجابم

زهی غفلت که در صبح قیامت می برد خوابم

گره شد چون گهر از تشنه چشمان در گلو آبم

مرا این بس که با موی میان یار همتابم

به یک خمیازه خشک از تو قانع همچو محرابم

نه آن بحرم که مهر لب تواند گشت گردابم