در دل صد پاره عیش جاودان پوشیده ایم

مطلب ما بی نیازان از سفر سرگشتگی است

چون هما از روزی خود نیست ما را شکوه ای

موج آب زندگانی در پرده ظلمت خوش است

رود نیل از چهره ما گرد غربت می برد

گل ز شوخی می گذارد در میان با خار و خس

شهپر رسوایی راز نهان ما شده است

شرم بیدار ترا در خواب نتوانیم کرد

خاطری مجروح از تیغ زبان ما نشد

ما به روی تازه در گلزار عالم همچو سرو

پیچ و تاب ما جهانی را به شور آورده است

تیغ خورشید قیامت را کند دندانه دار

از نسیمی تار و پودش دست بردارد ز هم

در چنین صبحی که جست از خواب سنگین کوه قاف

چشم خوبان جهان چون سرمه در دنبال ماست