ما چو سرو از راستی دامن به بار افشانده ایم

در زمین قابل و ناقابل از دریادلی

همچنان باریم بر دلها چو نخل بی ثمر

سر بر آورده است چون مژگان ز پیش چشم ما

حاصل ما از سخن جز دود آهی بیش نیست

شهپر دریا رسیدن نیست ما را همچو موج

ساحل آماده ای گشته است هر آغوش موج

نیست غیر از بحر چون سیلاب ما را منزلی

نونیاز سنگ طفلان نیست جان سخت ما

نیستیم از جلوه باران رحمت ناامید

خواب غفلت شسته ایم از چشم خواب آلودگان

سنبلستانی شده است از پرده غیب آشکار

دست بیدادی گریبانگیر ما گردیده است

دست ما در دامن روز جزا خواهد گرفت

سرفرازان جهان در پیش ما سر می نهند

گرچه از دریاست دخل ما چو ابر نوبهار

اشک ما را نیست جز دامان خود سرمنزلی

باشد از آهن دلان صائب گشاد کار ما