چون سبو تا ما ز دست خویش بالین کرده ایم

در خطر گاهی که دامن بر کمر بسته است کوه

تکیه بر سنگین دلی پیش فغان ما مکن

از مروت نیست کردن حق ما را پایمال

محضر آماده ای خواهد به خون ما شدن

بیدلان از مرگ می ترسند و ما چون کبک مست

چشم آسایش ز منزل داشتن فکری است پوچ

بیغمان گر طره دستار زرین کرده اند

نغمه پردازان گلشن را به شور آورده ایم

چون کنیم استادگی در دادن سر همچو گل؟

نیست صائب ناله ما را اثر در بیغمان