ترک تن دل را نگردانیده روشن چون کنم

دیده روشن به خون دل زمن قانع شده است

از لطافت باز شبنم بر نمی دارد گلش

باغ را نتوان تمام از رخنه دیوار دید

من گرفتم عیب خود از دیده ها کردم نهان

پرده ناموس نتواند حریف عشق شد

از نسیمی من که می لرزم به جان چون برگ بید

من گرفتم خار راهش را بر اوردم زپا

چون کنم تسخیر آن حسن پریشان گردرا

باز من در آن جهان مسند ز دست شاه داشت

لامکان چون چشمه سوزن بر دل من تنگ بود

از تجلی هر سر خاری است میل آتشین

در فلاخن می نهد سیل حوادث کوه را